Come to Australia, you might...

… accidentally get killed. Voor meer informatie kun je even luisteren naar het volgende, een aanrader: http://www.youtube.com/watch?v=HmRexWQhs3M.

En dit is hoe mijn tour van Melbourne naar Sydney, ‘Southern Wanderer’, begon na een warm welkom van onze tourleider ‘Beaver’. Op zaterdagochtend om 6.30 zouden we vertrekken vanaf het hostel, dus iedereen was er netjes om 6.15 om te wachtend op de bus. Alleen één jongen kwam 2 uur (!) te laat en dus vertrokken wij 2 uur (!) te laat vanuit Melbourne. Ach, ‘we’re on a holiday’, dus het maakte niemand wat uit zolang we niet dachten aan het feit dat we 2 uur langer hadden kunnen slapen (!), haha.

Allereerst moet ik even kwijt dat Australië echt een eindeloos land is en dat elke keer als ik zeg ‘reden we verder’, of ‘een eindje rijden’, je dus zeker uit moet gaan van minimaal 2 uur. In ieder geval gingen we vanuit Melbourne op weg naar Wilsons Promontery National Park, een enorm gebied wat 2 jaar geleden bijna helemaal is afgebrand en dat is nog steeds te zien aan de zwarte bomen die er nog niet bovenop zijn gekomen. We hebben wat kangaroos gespot en daarna geluncht op Squeaky beach, wat erg mooi was, maar helaas geen zon voor ons daar! De tocht naar ons eindpunt voor die dag begon en na wat stops onderweg, kwamen we aan het eind van de middag aan in Lakes Entrance, een vissersstadje. Hier begint ook het langste strand van Australië: Ninety Mile Beach. De groep bestond uit 10 mensen en we verdeelden ons eerlijk over de kamers: alle 7 meisjes bij elkaar en de 3 jongens, haha achja. Ons avondeten bestond uit fish & chips (suprise suprise) en daarna zijn we nog naar het strand gelopen voor de zonsondergang, waar we helaas net iets te laat aankwamen. Daarna nog even met z’n allen in onze zelfgemaakte “woonkamer” gezeten en uiteindelijk viel iedereen om van de slaap.

De volgende ochtend moesten we om 6 uur uit bed, om half 7 ontbijten en om 7 uur weer in de bus op weg naar Thredbo, een ski-oord in de Australische Alpen (? haha). Na een half uur kwamen we bij de benzinepomp om te tanken, maar die was dicht. Weer een half uur terug gereden naar Lakes Entrance en ondanks dat we netjes op tijd vertrokken, waren we alsnog bijna 2 uur achter op schema. Maar, no worries mate! Na een aantal uur rijden kwamen we bij de Snowy Mountains aan, waar op dit moment bijzonder weinig ‘snowy’ aan is, maar dat mocht de pret niet drukken. Geweldig uitzicht vanaf sommige plaatsen en het was heel moeilijk voor te stellen dat er in de winter hier echt sneeuw ligt. De weg was ondertussen overgegaan op de zogenoemde ‘dirt road’. Een veel te smalle, onverharde weg langs een ravijn die ook nog eens tweerichtingsverkeer bleek te zijn. Awesome! Vooral toen bij de eerste tegenligger we dankzij de bomen nog redelijk op de weg bleven en iedereen angstig omkeek of de kar met al onze kostbare spulletjes er ook nog achter hing. Maar het ging goed en dat is gelukkig ook de enige tegenligger geweest tijdens de 4 uur op de deze weg. Dus behalve dramatisch gehobbel verliep het goed, tot het moment dat er van achterin de bus opeens heel hard ‘stooooooop’ geroepen werd en er dus meteen ook de rem opging. “Aaaaah, a spider!” Waardoor natuurlijk ook mijn aandacht getrokken was en ik (optimistisch als ik ben) naar buiten ging kijken naar de meest reusachtige spin ooit. De schrik was dan ook nóg groter toen bleek dat het beest (want het was echt een beest) IN de bus zat, in plaats van ergens hoog in een boom. Hij was groot, grijs en harig. Simon (held) probeerde hem te vangen, maar hij stopte ook al snel toen Beaver zei dat het waarschijnlijk een wolfspin is en ja, die bijten. Echt hoor, shoot me. Het beest kroop terug in zijn holletje in het plafond, maar geloof mij, ik heb geen hobbel meer gevoeld en geen ravijn meer gezien. Die rit leek langer dan ooit, maar op de een of andere manier bereikten we Thredbo. Normaal gesproken stikt het daar van de skiërs, maar aangezien er voorlopig nog geen sneeuwvlok valt, was het redelijk uitgestorven. Wij gingen met de skilift omhoog om dan te lopen naar de hoogste top van Australië, de Mt Kosciuszko. Het enige nadeel was dat we door alle vertraging nog maar 2,5 uur hadden om heel hard naar boven te rennen en weer terug naar beneden om de laatste skilift te halen. Vermoeiend was het zeker, maar ook wel fijn om even wat te doen na al het zitten in de bus (en doodsangsten uit te staan, haha), dus na 11 kilometer waren we redelijk trots op ons zelf!
Die avond hebben we nog even in de bar gezeten met het personeel, want dat waren eigenlijk de enige mensen die nog meer in het hostel verbleven, maar we lagen alweer vroeg in bed.

Natuurlijk stonden wij maandagochtend om 7 uur allemaal ‘enthousiast’ klaar voor het ontbijt. Helaas de kok niet, want die had zich verslapen en dus konden we pas om half 8 eten. Het waren wel lekkere pannenkoeken, dus dat maakte het dan weer een beetje goed. Uiteindelijk dan toch weer op weg en dit keer naar Canberra. Een klein drama die ochtend, want de spin had zijn plaats verlaten en zat nu dus ergens in de bus, maar niemand wist waar. Pas na een uur konden we een beetje ontspannen en hoopten we gewoon maar heel hard dat het beest ergens dood was neergevallen (en toch schrik je je kapot bij elke kriebel die je voelt). Na een ochtend in de bus kwamen we aan bij het Parliament House, wat er van buiten heel indrukwekkend uitzag! Van binnen was het nogal een saai gebouw en we zijn er eigenlijk in 10 minuten doorheen gelopen, op weg naar het dak! Want vanaf daar hadden we super uitzicht op het oude Parliament House en het monument voor WO II. In het enorme winkelcentrum hebben we even wat gegeten en rondgekeken (maar natuurlijk konden we niks kopen, want we zijn nog steeds een soort van backpackers en hebben dus sowieso geen ruimte voor extra bagage). Daarna was het tijd om in de bus op weg naar Sydney te stappen, waar we niet snel genoeg konden zijn. Gelukkig ging het redelijk snel en rond 6 uur kwamen we aan in Kings Cross. Ik heb heel veel geluk gehad toen ik per ongeluk het straatnaambordje zag van waar mijn hostel zat en dus kon ik op de goede plaats uitstappen en was ik na 10 minuten lopen in het hostel. Het ziet er prima uit en er is een goede sfeer! Dit hostel staat trouwens op nummer 2 in Australië als het gaat om vriendelijke sfeer, dus alleen al doordat iedereen dat steeds herhaalt, wordt de sfeer beter. Eigenlijk had ik vooral behoefte aan heel veel slaap, maar ik ben nog even naar The Suger Mill (een bar) geweest met Olli (Oliver) en Ida, die ik tijdens de tour heb leren kennen. Ook kwamen er nog wat kamergenootjes, dus dat was gezellig! We slapen hier met 10 op een kamer en mijn bed staat zo ongeveer in de douche (gelukkig kon ik kiezen want het andere bed staat zo ongeveer in de wc), dus heel veel ruimte hebben we niet.

Vandaag ben ik met Ida in de toeristenbus gestapt en hebben we heel Sydney centrum en Bondi doorgetoerd. Wauw, wat een stad is dit zeg! Niet te geloven zo groot en zó veel te zien. Het is wel een lekker idee dat ik gelukkig de komende 5 maanden de tijd heb om te doen wat ik wil, al ben ik niet van plan om elke dag zo toeristisch te gaan doen. Dus tussen alle activiteiten door, ben ik inmiddels op zoek naar een kamer en die hoop ik zo snel mogelijk te vinden, al wordt dat nog bijzonder lastig. Verder geniet ik hier nog even van het mooie weer, want het is de vraag hoelang dat er nog gaat zijn! Er staan alweer heel wat dingen op het programma voor deze week en maandag ga ik al aan het werk, mijn eerste stagedag, dus ook dat is best spannend.

Ik hoop dat met jullie in Nederland ook alles goed gaat :)

Mochten jullie na het lezen van dit verslag nog tijd over hebben: https://picasaweb.google.com/107471614742581338020/Australia2011?authkey=Gv1sRgCKKjk9jgudaPhwE# kun je hier nog even naar de foto’s van de afgelopen dagen kijken!

Liefs Annick