G'day mate!

Ik denk dat iedereen die naar Australië vertrekt deze term minstens 1 keer moet gebruiken en aangezien ik geen betere titel kon bedenken bij dit verslag, leek dit me wel een goede!

So, g’day mates! How’re you doing? :)

Inmiddels schrijf ik dit vanuit mijn nieuwe kamer, waar ik de komende 5 maanden zal wonen. Vanaf nu woon ik in het centrum van Sydney op de 35ste verdieping, wat zorgt voor een enorm uitzicht en ik vraag me dus ook af of de Sydney Tower nog wel de moeite waard zou zijn. Al moet ik wel zeggen dat het uitzicht wel een beetje bedorven wordt door de enorme grijze wolken die boven de stad hangen. Want jawel, tijd dat jullie dromen over het geweldige, zonnige en warme Sydney uit elkaar spatten, het is hier nu herfst geworden!

Eerst zal ik jullie even vertellen hoe ik hier terecht ben gekomen, want alleen dat was al een avontuur. Eerder had ik al wat “inspections” (zo noemen ze het hier en zo is het ook echt) gehad en maandag was het weer zo ver. Alles in Sydney is ver weg en natuurlijk had ik de eerste kamer meteen op 1,5 uur lopen, maar gelukkig bestaat er ook nog de cityrail! Ik had contact gehad met Jan (ik dacht meteen aan een grote Nederlandse man, dus ik was redelijk verbaasd toen er een klein, Chinees vrouwtje aan kwam gelopen) en er was ook nog een jongen uit Nieuw Zeeland om naar de jongenskamer te kijken. Het huisje was mooi en ik vergat meteen de enge straat eromheen, maar toen het meisje wat daar rond liep zei: ‘ooh, I’m moving out, I hate this place’, stond ik al snel weer op die enge straat. Op weg naar het volgende huisje, maar alweer: hoe verder ik liep, hoe enger het werd. Het was slechts 400 huizen verder op en ik nam mezelf meteen voor om voortaan niet meer in deze wijk te zoeken. Het huisje was helemaal begroeid met bomen en planten en ik wist meteen zeker dat ik hier nooit bij de voordeur zou durven komen ivm alle beesten die hier ongetwijfeld al een heerlijke woonplaats hadden. Rechtsomkeert gemaakt voordat iemand vanuit die bush bush mij zou zien en me naar binnen zou trekken. Ook de laatste bezichtiging was geen succes, overal waar het maar kon kwam muziek uit en het was al een grotere zooi dan ik zelf ooit zou kunnen maken. Gelukkig maakte ‘The chocolate room’ die ik onderweg tegen kwam (echt zooo perfect, ze hebben er alles met chocola) mijn dag weer helemaal goed!

De volgende dag ging ik weer op pad, met 2 inspections te gaan. Alweer kwam ik ergens in een rare zijstraat uit, maar het huisje was mooi! Totdat ik op de grond een dooie kakkerlak op z’n ruggetje zag liggen, erg zielig. Achja, over 1 kakkerlak kan ik me wel heen zetten, maar het werd een ander verhaal toen ook nummertje 2, 3, 4, en 5 bewegingsloos op hun ruggetje lagen. “Hmm, so, I’ll just give you a call when I know what I’ll do!”. *Delete phone number*. Op naar de volgende! Die was in een enorm appartementencomplex waar ik al eerder was geweest, maar wel heel mooi en goed onderhouden! De kamer was op de 35ste verdieping, super netjes en aardige mensen! Niet lang getwijfeld en onderweg terug naar het hostel nog gebeld dat ik hem zou nemen. Whooeee, ik heb een kamer!

Ondertussen was ik na mijn 2 nachten in een hotel (heeeerlijk) weer terug in het hostel waar ik nu een onderste bed bij het raam had. In plaats van meteen in mijn bed te springen als ik de kamer binnenliep, moest ik nu een hindernisbaan van 9 backpacks en koffers afleggen. Vooral in het donker oppassen om niet in hair extensions, schoenen of andere gevaarlijke voorwerpen te blijven hangen. Maar ik klaag niet hoor, het was ook wel weer fijn om de hele tijd door wat aanspraak te hebben van iedereen!

Die avond ben ik nog met een Duits meisje uit het hostel naar de stad gegaan om even een enorm stuk taart te eten, want ik had een kamer en zij ging de volgende dag weg uit Sydney, dus dat verdienden we wel, haha!

Donderdag had ik mijn eerste stagedag! Volgens mij is dit bedrijf (EF Tours) echt geweldig om stage te lopen en ik geloof dat ik hier veel ga leren! Dat klinkt vast erg wijs, haha we zullen zien! Ook mijn supervisor – en bijna enige collega – is een hele aardige man en ik denk dat we best kunnen lachen, wat natuurlijk ook erg belangrijk is. Mijn dag bestond uit luisteren, luisteren en luisteren en na 2 uur kostte het steeds meer moeite om dingen ook nog echt te onthouden. Na een ‘werkdag’ van zo’n 4 uur, werd ik naar het hostel gestuurd om enorm, maar dan ook echt enorm veel papieren door te lezen over de tour directors en het boekingssysteem. Dus nu mogen jullie zelf mijn weekend invullen :)

Op zaterdagmiddag ben ik dus verhuisd van het hostel naar mijn kamer! Op zich wel jammer, want er kwamen steeds meer contacten met andere mensen die hier nog wel even in Sydney blijven, maar we kunnen elkaar later altijd nog op zoeken natuurlijk :).
Volgens mij is deze verhuizing wel de grootste cultuurschok tot nu toe, want al mijn huisgenootjes komen uit Thailand! Dus praten ze allemaal Thais en staat er natuurlijk Thaise televisie aan. Haha tot nu toe kan ik er wel mee leven, want ik praat er gewoon in het Engels tussendoor en ze praten ook in het Engels terug, mooi toch? Bovendien zijn ze allemaal super behulpzaam en aardig! En gastvrij, want het hele weekend komen hier allemaal mensen over de vloer die er de hele dag een beetje rondhangen en dan weer naar huis gaan, haha gezellig. Ook moest ik meteen allemaal Thaise gerechten proberen, die me eigenlijk (op de taart na) niet zo heel goed bevielen, haha maar ik heb het doorstaan. Verder gaat iedereen gewoon een beetje z’n eigen gang, dus dat is heerlijk vergeleken bij die drukte in het hostel! Mijn kamer deel ik nu nog maar met 2 anderen, dus ook dat is een heel verschil.

Waarschijnlijk vlieg ik donderdagavond naar Brisbane, om daar even de stad te bekijken voordat ik met Simon mee op tour ga! Die tour begint op zaterdag in Brisbane en we trekken via onder andere Surfers Paradise, Fraser Island, Cape Byron en Coffs Harbour terug naar Sydney, dus ik ben benieuwd! Dat betekent ook wel dat ik het voor die tijd weer even goed moet maken met mijn backpack, want na 5 dagen rust, gaan we weer op pad, haha.

Verder hoop ik een beetje te wennen aan mijn stage en mijn nieuwe kamertje. Ik heb de kaarten, foto’s en (foto)boeken uitgestald en zo wordt het steeds meer een beetje ‘thuis’. Dus daar wil ik jullie allemaal nogmaals voor bedanken, helemaal leuk!

De stad is nog steeds enorm en alles is ver lopen. Aan de andere kant is het nooit saai om op weg te zijn hier, zo zat er midden op de stoep een vrouw te yoga-en (dat zou ik toch niet kunnen als je bij elke keer dat het stoplicht op groen springt ongeveer vertrappeld wordt), viel er voor mijn voeten een vrouw op de grond (die ik dus ook maar even overeind gehesen heb) en moet je altijd oppassen dat je niet struikelt over een been van een zwerver of over het mandje geld van iemand die een soort van kunst zit uit te voeren. En dan vind ik, toch een beetje als dorpse trien, het ook nog bijzonder dat er om de 10 minuten een trein over je hoofd raast, die hier wordt gebruikt als openbaar vervoer, maar eigenlijk hetzelfde is als een attractie in Walibi.

Bij deze sorry voor dit enorme verslag en voor degene die het eind bereikt hebben (applaus!) hier de link naar foto’tjes van mijn nieuwe onderkomen: https://picasaweb.google.com/107471614742581338020/Australia2011?authkey=Gv1sRgCKKjk9jgudaPhwE#

En dan wil ik toch nog even kwijt dat ik het echt leuk vind om te horen dat jullie mij allemaal zo volgen, dankjulliewel!

Liefs Annick